Uit: Elsbeth Etty, Liefde is heel het leven niet, brief van HRH aan Kautsky, p. 193:

'Hij is een uiterst gecompliceerd karakter die zich echter zeer door zijn omgeving laat beïnvloeden en als een goede toneelspeler helemaal opgaat in totaal uiteenlopende rollen - het uitgangspunt is bij hem niettemin altijd opportunisme, het najagen van directe resultaten. Er zijn echter drie omstandigheden die bij elkaar de afgelopen jaren zijn denk- en ervaringswereld sterk hebben gewijzigd.

Ten eerste de invloed van de parlementaire omgeving en zijn rol in het parlement - net als bij Jaurès op wie hij verder helemaal niet lijkt en die (vind ik) als mens ver boven hem staat. Hij lijdt aan een ernstige overschatting van het parlementarisme en eist voor de parlementsleden eigenlijk een onbeperkte vrijheid van optreden. Hij beschouwt hen als de ware vertegenwoordigers van de partij.

Ten tweede zijn positie in de partij. Hij heeft zijn grote invloed erin, de cultus van de massa voor zijn persoon, niet aangekund; dat heeft hem ijdel gemaakt en verleid tot zelfoverschatting. Alleen een zeer groot of zeer puur karakter, zoals bijvoorbeeld Bebel, kan daar weerstand aan bieden. Deze overschatting is nu in de artikelenserie in Het Volk waarin hij zich helemaal laat gaan, op verbluffende wijze aan het licht gekomen. Hij daagt de partij uit; als zij hem niet opnieuw tot hoofdredacteur benoemt, zal hij zijn politieke activiteit helemaal opgeven. Zoiets is toch ongehoord. De grond voor zijn ongelofelijk verbeten, onterechte en valse verwijten tegen de z.g. "Nieuwe Tijd-groep" is immers alleen onze houding in het voorjaar, toen wij tegen zijn herbenoeming tot hoofdredacteur optraden. Ik heb meteen geweten, dat hij ons dit nooit zou vergeven. Nu blijkt hoe gelijk we hadden - zijn onbetrouwbaarheid was het motief voor ons verzet - en onbetrouwbaarheid is helaas evenzeer als energie en strijdlust een wezenstrek van zijn karakter.

De derde omstandigheid wordt gevormd door zijn jarenlange treurige huiselijke omstandigheden. deze hebben zonder twijfel zenuwziek gemaakt. De bewuste artikelen in Het Volk vertonen, door het ontbreken van iedere vorm van zelfbeheersing en van iedere gedachte aan de gevolgen van deze "ontlading" voor de partij, een volstrekt pathologische karakter.'